Z Wiela planowaliśmy dojechać do Lipusza przez Wdzydze Tucholskie i Kiszewskie, Wąglikowice i Grzybowo.
Rano przyszła burza więc obóz zwinęliśmy około 12. Pewnie zostalibyśmy na trochę dłużej ale pani najwyraźniej urzędniczka odpowiedzialna za wielewską plażę poprosiła abyśmy się spakowali bo jej szef się "wścieknie". Wytłumaczyłem jej, że dzień wcześniej dotarliśmy późno do Wiela i nie mieliśmy szans i wiedzy gdzie szukać pól namiotowych. Pod tym względem na całej naszej trasie jest podobnie. Informacja prawie nie istnieje. Szkoda bo super miejsc jak to w Cekcynie czy w Wielu jest naprawdę dużo.
Dzieciakom czy to ze względu na pogodę czy dłuższy postój apetyty dopisywały. Zestresowałem się trochę panią urzędniczką i dostało się wszystkim za opieszałość. W trybie przyśpieszonym musiały nabierać nowych umiejętności logistyki pakowania co dotychczas było moim dobrowolnie na siebie przyjętym obowiązkiem.
Rano przyszła burza więc obóz zwinęliśmy około 12. Pewnie zostalibyśmy na trochę dłużej ale pani najwyraźniej urzędniczka odpowiedzialna za wielewską plażę poprosiła abyśmy się spakowali bo jej szef się "wścieknie". Wytłumaczyłem jej, że dzień wcześniej dotarliśmy późno do Wiela i nie mieliśmy szans i wiedzy gdzie szukać pól namiotowych. Pod tym względem na całej naszej trasie jest podobnie. Informacja prawie nie istnieje. Szkoda bo super miejsc jak to w Cekcynie czy w Wielu jest naprawdę dużo.
Dzieciakom czy to ze względu na pogodę czy dłuższy postój apetyty dopisywały. Zestresowałem się trochę panią urzędniczką i dostało się wszystkim za opieszałość. W trybie przyśpieszonym musiały nabierać nowych umiejętności logistyki pakowania co dotychczas było moim dobrowolnie na siebie przyjętym obowiązkiem.
Ciekawostką jest, że wyjazdy z miejscowości jakie przyszło nam odwiedzać są nie lada wyzwaniem bo zawsze pod górę. Wyjazd z Wiela na Kościerzynę taki właśnie jest. 2 prawie cały czas pod górę.
Rozalia z Brunonem szybko wysforowali się na czoło. Głośno przypominałem trzymajcie od siebie odpowiednią odległość.
Kilka kilometrów przed Wdzydzami stało się.
Rozalia jadąc z góry z dużą prędkością przestraszyła się nadjeżdżającego samochodu i zamiast hamować zjechała na pobocze wywróciła się a rower na nią. Dotarłem do niej po 1-2 minutach zobaczyłem jej wykrzywioną nogę jej pobladłą twarz z najczarniejszymi myślami kołatającymi się w głowie. Zabezpieczyłem swój rower i przyczepkę zdjąłem z fotelika Leona i podniosłem rower Rozalki. Noga była cała. Zero zadrapań upadła na miękką ściółkę. Krzyczała z bólu i płakała. Bolała ją lewa ręka w nadgarstku. Poprosiłem aby nią poruszała. Nie słuchała. Dotarła Roma i Marysia. Po 20 minutach i polewaniu zimną wodą wsiadła na rower i pojechała w dalszą trasę... cdn
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz